Saying Hi and Goodbye

Zoals de titel het al aangeeft, zitten we nu in de fase "Saying Hi and Goodbye". Ik wil er geen drama van maken, maar het zal niet zonder tranen en slikken gaan. Ik koester mijn vriendschappen en andere contacten., plaatsen waar ik graag kom en het zijn de kleine dingen die je ineens kunnen raken. Ook daar zal ik straks mee moeten dealen. Het zal nooit makkelijk worden maar je leert wel meer relativeren. Ik voel me hier prima maar voel me daar ook thuis. En dat deel ik graag met de lezers. Zoals we in Amerika zeggen "we share", dus ook onze gevoelens en ervaringen. Het komt steeds dichterbij, nog 20 nachtjes en elke ochtend word ik weer wakker en denk "pfff"  daar gaan we weer hahaha, positief bedoeld hoor, meer van jeetje het gaat echt gebeuren. Dit gevoel herken ik zo van de vorige keer. Er zijn momenten dat je gewoon wil dat het 4 juli is en er zijn momenten dat ik de tijd stil wil zetten. Want ik besef heel goed wat ik achterlaat. Vanmiddag nog heerlijk gekletst in de tuin bij een vriendin, en die momenten koester ik nu wel. Maar die kun je allemaal meenemen. A.s weekend nemen andere vriendinnen me mee op "kamp". Met valse voorwendselen moest ik bij 1 van de meiden komen, vervolgens kwamen de andere 3 ook aangelopen. En zo kreeg ik een uitnodiging maar ze zwijgen in alle talen wat we gaan doen. Ik moet mijn tandenborstel, knuffel, pyjama en hardloopschoenen en een goed humeur meenemen. Dat goede humeur komt wel goed als ik met die meiden op stap ben. Maar hardlopen in pyjama hahaha. Beeldmateriaal volgt nog. Maar ik vind het wel bijzonder dat mensen hier de tijd voor nemen en dit organiseren voor me. Nodig slik moment heb ik al gehad, maar ik zal het er niet voor laten. Dit is ons leven, hier kiezen we voor. En ik ben dankbaar dat we dit kunnen en gaan doen. Ik heb de lasten en lusten van het vak. Ik vind dit echt een lust, maar de lasten weet ik ook maar al te goed. Zeker de afgelopen 2 eh... 6 jaar waren tropenjaren. Maar klagen wil ik niet, want klagers hebben geen nood, zegt mijn moeder altijd. Het hoort erbij, bij het leven als militair gezin. Onze vooruitzichten zijn prima. Het huis waar we gaan wonen de komende 3 jaar ziet er prima uit, de scholen van de kinderen ook. De basis is ons bekend, en het weer checken we ook iedere dag, hahaha. Zo'n 28 graden, lang leve de airco. Het is een land wat we als 'thuis' ervaren, dus het is straks weer fijn thuiskomen. Ons leven nu is niet heel anders dan bij anderen. Als we eenmaal in de USA wonen zullen de verschillen en fases van emoties wat duidelijker worden. Ook hoe ons leven daar is, want daar krijg ik veel vragen over. Ik heb het wonen op een basis destijds als positief ervaren. Rustig, veilig en alles heerlijk groen, maar goed dat heb ik hier eigenlijk ook wel, maar toch hoop ik die verschillen straks met de camera vast te leggen. Alles op zijn tijd. Nu geniet ik nog hier van alles wat het leven me hier te bieden heeft. Mensen horen het me wel vaker zeggen, maar zo denk ik er wel over "Don't be afraid to give up the good, to go for the great ! Genoeg plannen en wensen voor de komende 3 jaar. Ik ga ze allemaal waar maken, behalve het bijwonen van een Oprah uitzending, want daar is ze mee gestopt LOL :) Ik had hem wel op mijn lijstje staan hahaha.

Tot blogs xoxo