Race Day 2012

Eindelijk is het dan zover...het moment waar we beide naar uit hebben gekeken.
Ook al gieren de zenuwen door je lijf, je bent er klaar voor (hoop je)...

Om 04.45 ging de wekker, alles stond klaar, dus alle kleren aan, even eten, koffie zetten, ik loop prima op koffie. Voor mijn lange afstanden heb ik verschillende dingen geprobeerd, maar omdat we om 7.55 zouden starten, wilde ik om 06.00 klaar zijn met eten. Dus proteïne shake, havermout en koffie voor mij. Ivo nam een proteïne shake met een banaan. Daarna met de auto, op naar Crystal City, waar we de auto in de parkeergarage konden zetten. En dan met een shuttlebus naar de start (Arlington) konden gaan. Prima geregeld allemaal. Ik volg alles ook een beetje via twitter en daar las ik het volgende "I love how friendly the metro is when it's full of Marine Marathon participants". Diezelfde sfeer hing er ook in de bus richting Runners village. En wat een volk, prachtig om te zien dat iedereen zijn eigen keuzes maakt waar of waarop hij loopt. Van less is more types, tot gadget lopers. Eén ding is duidelijk, je moet lekker doen waar je je prettig in voelt. En verstandige keuzes maken. Nou moet ik zeggen dat de weerberichten duidelijk veel wind en regen voorspelden. Maar ik dacht met regen loop ik liever met blote armen dan met natte kleren. Maar op 3 spetters na geen regen. Wel wind, soms echt krachtig maar al met al prima loopweer.

Lt Kol Rob Riggle, acteur, en reservist bij het USMC was dit jaar de man die officiëel het startsein gaf. Maar eerst hoorden we Shalane Flanagan, Olypisch hardloopster. Zij sprak ons nog even moed in.
Maar bij haar woorden "The streets of DC are yours today, so charge the district, beat the bridge, and take the IWO" moest ik even een traantje wegpinken. Dan komt alles samen, die uren trainen (voor mij minus 8) en het feit dat we daar weer samen stonden net als 7 jaar geleden ! Daar kan geen drug tegenop, wat een kick !
En dan sta je daar in het donker, de adrenaline viert een feestje.
Ineens is het zover en vliegen er twee Marine Medium Tiltrotor Squadron 22 MV-22B Ospreys over. Vanaf het Pentagon over de startlijn  en daarna volgt de "BOOM" van een 105mm Howitzer.

Dit is een foto van vorig jaar, er vlogen dit jaar maar 2 over, maar dit is wel het 'plaatje'.
Er zullen vast nog wel filmpjes komen op Youtube, als ik er 1 zie zal ik hem  alsnog plaatsen.
Maar het overvliegen van de Howitzers zorgt voor kippenvel all over, iedereen juicht en klapt.

Terwijl Rob Riggle schreeuwde "this is the 37th Marine Corps Marathon and you're all awesome gingen we van start.

 Het duurde nog 7 minuten voordat ik echt de start overging, zo druk is het. Maar vanaf de start gaat de klok pas tikken. Vandaar dat kloktijd anders is dan je finishtijd. Ivo en ik hebben een groot gedeelte samen gelopen, daarna gingen we ieder ons eigen weg. Maar wat een sfeer, en wat een ervaring. Om de zoveel KM kwam ik Ivo weer tegen en liepen we weer een stukje samen. We kwamen ook de Noor nog tegen, maar verder geen bekenden. Ik dacht nog even Jeff Galloway tussen de menigte te zien staan, of hij leek erop. Maar als hardloop goeroe zou het niet vreemd zijn. Ik heb genoten van de route, genoeg "wauw" momenten gehad. Ook slik momenten, veel mensen met shirts aan waarop staat 'I'm running in memory of en dan een foto eronder'. De sfeer, het juichen en de high fives zorgen voor genoeg afleiding. Ook de twitter berichtjes van Petra Schoon zorgde voor happy thoughts. Blij met mijn kleding keuze alles klopte. Maar hoe lekker het ook gaat er komen ook momenten dat het niet zo lekker gaat. Toen kwam er kramp in mijn tenen en onder mijn voet, even strekken....weer...weer...ondertussen kwam ik Ivo weer een aantal keer tegen. Maar gebaarde een paar keer dat hij maar door moest lopen. Uiteindelijk lukte het me weer om een lekkere looppas te creëren en had ik de Finish in gedachten. Mezelf toesprekend (niet hardop natuurlijk) ging ik de laatste mile in. De laatste miles zijn zwaar, het is gewoon ook een heel eind die 42,175 KM. Op een gegeven moment was ik Ivo weer kwijt en wist niet beter dan dat hij voor me liep. Dus die laatste klim, de heuvel op ....pfffff.....We hadden een klein  voornemen dat als we vóór de 4 uur zouden eindigen dan zouden we ....! Wordt vervolgd, want we zijn net nà de 4 geëindigd. Maar ik wist al dat ik dat net niet ging halen, ik was allang blij met de tijd ! 4:01:24 en dat voor 8 weken trainen. Dus nog genoeg over blijkbaar "to finish strong with my hands in the air and a smile on my face" .....AWESOMENESS

Zoek zoek zoek ...toen draaide ik me om en zag Ivo binnenkomen...DONE, we hebben het weer gedaan !
Dan krijg je de felbegeerde Medaille om van een marinier die je dan 'salute' and a handshake geeft en zegt 'congratulations' konden we doorlopen. Op naar de "mission accomplished" jasjes om niet te erg af te koelen. Nog een tasje, water, recovery drankjes, snack pack ! Yeah goodiebags, houden we van hahaha.

We hebben niet meer gewacht om een foto te laten maken voor het Iwo Jima Memorial. De rijen waren behoorlijk lang en we waren blij dat we klaar waren, en er is altijd volgend jaar. Als we meedoen aan een run in 2013 de Marine Corps 17.75K (ontstaan van het USMC was in 1775) dan zijn we zeker van een deelname aan de MCM 2013 en ik denk dat we dat zeker wel gaan doen. Daarna lekker naar de shuttle bus, op naar Crystal City en naar huis. Daar was alles goed gegaan. De buurvrouw die een oogje in het zeil hield had al wel gezegd dat de boys de vlag naar binnen moest halen. Het was al behoorlijk gaan waaien. Want Superstorm Sandy komt langs, daarover in een volgend blog meer !

Dan kom je thuis en dan ineens is het over, staat alles in het teken van herstel en ik had geen spierpijn. Wel een moe gevoel en een blaar op mijn grote teen. LOL als dat alles is. Ook vandaag valt het me reuze mee, ik voel het wel als ik de trap af loop maar verder kan ik gewoon bukken en bewegen. Maar het trotse gevoel overheerst sowieso ! Ook ben ik zeker trots op Ivo die al zijn trainingen heeft moeten doen naast deze zware studie. De ochtenden dat hij om 6 uur opstond en ging lopen. Weer een ervaring rijker en weer een beetje besmet met het Marathon virus. Maar dat niet alleen, we zullen ook wat meer kortere afstand-wedstrijden gaan lopen. Want het is ook gewoon erg gaaf dat we deze voorliefde voor hardlopen delen, dus we begrijpen elkaar.

 

So new distances, imposing challenges, glorious finish lines await just one thing...the commitment to run with the Marines in 2013. I made that commitment a long time ago, when I met Ivo. I have my own Marine to run with !

Hier kun je nog een filmpje bekijken van de start, hier herhaald de spreker de woorden nog een keer, "charge the district, beat the bridge and take the IWO" !

Filmpje van de start en startsein Howitzer !