Social events...and more !

Mensen vragen het zich weleens af...of ze vragen het aan me hoe mijn sociale leven hier is. Het antwoord is simpel, net als in NL. druk, maar gezellig ! Het is niet zo dat je in NL. een sociaal leven achterlaat en vervolgens hier als Remy (alleen op de wereld) thuis zit. Sowieso is dat met kinderen onmogelijk, maar ook als echtgenoot van een militair. Je hoeft ook niet aan alles mee te doen, maar je hoeft je hier ook niet helemaal af te zonderen. Ik vermaak mezelf prima en heb ook niet altijd mensen om me heen nodig. Het is ook erg leuk om nieuwe mensen te ontmoeten en om te zien hoe ze wonen. Daarom vond ik de uitnodiging van de vrouw van de generaal erg leuk, en naar dat soort 'socials' ga ik graag naartoe.

Ik rij vaak langs dat huis, of ren er langs, het is een mooi stukje weg waar het aan ligt en het is hier vlakbij. Maar om dan een keer binnen te kijken is erg leuk. Dat mag ook, dat word ook gezegd, je mag alleen geen deuren of kasten openen die dicht zijn. Maar dat is logisch. Zo waren alle internationals van alle opleidingen er maar ook de vrouwen van de LO's en nog wat vrouwen van bepaalde units hier op de basis.Amerikanen verhuizen ook wel naar het buitenland, maar verhuizen vrijwel altijd naar een Amerikaanse basis. Voor ons is Engels ook geen probleem, maar er zijn een hoop internationals die geen rijbewijs hebben maar ook geen woord over de grens spreken. En dan is het moeilijk om je aan te passen, want mijn buurvrouw uit Georgië spreek echt geen woord Engels, maar mijn Egyptische buurvrouw spreekt het weer heel goed. Maar goed al met al was het een gezellige leuke avond met een hoop smiles want ze zijn allemaal even aardig. Soms prik je daar erg doorheen, en soms heb je gewoon een klik. Al met al maak ik dit soort dingen nooit mee in NL en hier voel ik me als 'vrouw van' ook een persoon. Die wel gewaardeerd word om wat ze doet en wie ze is, en dat een militair een goede militair is omdat het thuisfront goed draait. Een leuk vooruitzicht is ook dat we in December een fieldtrip hebben, en dan weer 'woman only', naar de "Commandants house". Dat huis is dan helemaal in kerstsfeer, alle kamers en daar mogen we ook een tour doen. Daar woont de Commandant van het USMC GEN. Amos and his wife Bonnie. Ik heb Bonnie Amos ooit ontmoet in Camp Lejeune, wat een ontzettend leuk mens vond ik dat. Zij gaf naast haar man een speech naar 8th marine regiment die net te horen hadden gekregen dat ze voor een jaar naar Irak werden uitgezonden. Dat was de missie waar Ivo geen toestemming had gekregen. (tegenwoordig gaan de NLers die daar geplaatst zijn wel mee op uitzending) Klik op de volgende link, daar zie je het huis.

Het huis van de Commandant van het USMC

Afijn ik dwaal af, maar daar gaan we dus heen. In dat huis staan persoonlijke dingen, maar ook dingen die bij het huis horen zoals bijvoorbeeld een lamp van Tiffany's (geen IKEA dus) hahaha. Foto's komen later. 

Gisteren ben ik naar de Orthodontist geweest voor mijn eerste echt behandeling. Ik ben in goede handen, en in kundige handen, ik heb nog nooit zo'n duidelijke en kundige uitleg gehad over mijn gebit. Er werden weer foto's gemaakt en een afdruk van de stand van zaken nu. Alles zag er tot nu toe goed uit, dus dat is indirect weer een compliment naar mijn Ortho in NL. We gaan dus verder waar we gebleven zijn. Ik voel hem weer goed zitten nu, maar ik weet waar ik het voor doe. Over 9 maanden ben ik waarschijnlijk klaar en it's all worth it. Ik heb er geen seconde spijt van gehad en eigenlijk ook nooit echt last. Af en toe zie ik foto's van mezelf en dan word je weer even met Heras hekwerk geconfronteerd maar dat is niet anders. Ik ging op vleugels weer naar huis en heb 29 oktober de dag na de marathon weer een afspraak. Als ze dan de beugel goed strak draaien word ik een beetje afgeleid van de moeheid in mijn benen hahaha.

Over hardlopen gesproken, vanmorgen heb ik een mooie interval gedaan langs de golfbaan. En daarna kwam ik dus thuis en deed mijn muziek af en elke keer weer als ik aankom in de straat denk ik "wauw" wat is het hier toch heerlijk wonen.

Dit is een stukje van Lejeune Rd. Het weer is zo zalig nu, geen luchtvochtigheid, zo'n graad of 25, prachtige blauwe lucht echt genieten dus. Ik wilde meteen boodschappen gaan doen maar ik dacht, laat ik nou eerst even het blog bijwerken en straks met TJ gaan. Hij vind het leuk om mee te gaan. Vanmiddag komen Marianne en Tim me ophalen en rijden we naar DC voor de receptie op de Ambassade. Ivo is nu al in DC, hij is met de andere internationals naar de Mall (nee niet om te shoppen, de Mall met alle musea) en naar het Pentagon. We pikken hem op bij Arlington. Ik ben benieuwd hoe het is, to be continued. Aankomend weekend komt het Nederlandse gezin wat op Lejeune geplaatst is, op de koffie en gezellig nog even lunchen en verder zien we wel hoe de dag loopt. A.s Zondag hebben we een Yee Haw party bij de conference group leader van Ivo. Het is in Thema dus ik zet m'n cowboy hoed wel op hahaha. Maar dat zal wel 'a whole lotta fun' zijn.... We'll see. Maar ik verveel me dus niet, genoeg te doen, en kan soms amper de tijd vinden om dit (blog bijwerken)  soort dingen te doen. Even een boodschap doen zoals ik deed in de PLUS is er hier niet bij. Maar dat hoeft ook niet. We genieten volop en het leven hier is prima. Ook gisteren boeiende gesprekken gehad met de kinderen, wat ze op school gedaan hadden aan 9-11. Het weer gisteren was net als 11 jaar geleden. De lucht was knal blauw en het was perfect gisteren dat ik zelfs dacht "can it be any better than this ?". Natuurlijk staan Amerikanen erbij stil en is het iets wat ze nooit vergeten, maar het is niet de houding als slachtoffer wat ze hebben. Het is het vooruitkijken, het trotse gevoel, en dat vind ik zo benoemenswaardig hier. Ik las gisteren een stuk over de eerste MCMarathon net na 9-11, dan kom je ook langs het Pentagon, en dit was de foto die daarbij hoorde.

De bijbehorende verhalen van de renners, die met Tshirt renden waar op stond "UNITED WE RUN". And that's the American spirit. Bijzonder....

Wat ze hier ook goed kunnen is fundraising, geld inzamelen. Gisteren kregen we van Terje zijn school een folder mee, dat als je gisteravond dus Pizza bestelde bij Domino's, dan zou Domino;s 20% van de opbrengst aan school schenken. Hahaha goed excuus om niet te koken. En met een wijntje en een biertje in de hand zaten we op ons trapje voor de voordeur te wachten op de delivery guy. We zagen constant Domino delivery cars rijden. Missie geslaagd. Dit staat op de doos, moest ik wel om lachen.

Dit was weer een heel 'blaartrekkend' verhaal. Bedankt voor de tijd die jullie erin stoppen om dit te lezen, Bedankt voor alle leuke reacties, dat vind ik erg leuk. Ik zie aan de grafieken wel dat hij goed gelezen word maar een persoonlijk woordje doet me goed ! Een fijne dag verder en tot het volgende blog XXX